W swoim życiu każdy z nas podejmuje codziennie jakieś decyzje. Niektóre pozornie błahe, inne na wagę złota, ale każdą z nich trzeba podjąć. Tak samo było z blogiem. Przyszedł taki dzień, że podjęłam decyzję: Chcę dzielić się z innymi ludźmi, tym co doświadczam jako matka.
Jeszcze kilka lat temu byłam bardzo przeciwna publikowaniu jakichkolwiek treści w Internecie. Z różnych powodów, żeby chronić swoją prywatność, aby później nie żałować, aby mój potencjalny pracodawca nie miał na mnie “haka” itp. Nawet w momencie zakładania bloga nie wiedziałam, czy będę go pisała z imienia i nazwiska, czy pod pseudonimem.
Choć wtedy obawa nie wynikała z troski o mnie, czy Śmieszkę – wynikała ze strachu o ocenę innych, że treści, które prezentuję nie są wystarczająco dobre. Zmieniałam się, dojrzewałam i w którymś momencie podjęłam kolejną decyzję: chcę podpisywać moje treści imieniem i nazwiskiem. Na ten moment jest mi z tym dobrze.
Dlaczego piszę bloga?
Bez względu na to, co robię w życiu myślę o tym: Dlaczego to robię? W jakim celu? Tak też było z blogiem i książką. Przecież motywacje mogą być bardzo różne. Jedni piszą, bo chcę promować swoje nazwisko, inni bo w czymś się specjalizują i chcą innym udostępniać wiedzę, inni potrzebują kontaktu z ludźmi. A dlaczego piszę ja? Ponieważ mam w sobie ogromną potrzebę dzielenia się z innymi tym, co przeżywam jako matka. Okres od kiedy na świecie jest moja córka jest dla mnie fascynujący. Każda chwila bez względu na to, czy towarzyszą jej łzy szczęścia, czy cierpienia jest wzbogacającym moje życie doświadczeniem. To wszystko. Jeśli jutro przestanę czuć taką potrzebę to nie będę pisała. Na ten moment daje mi to ogromną radość.
Ten blog nie jest miejscem w którym znajdziesz gotowe wskazówki, rozwiązania swoich dylematów, czy problemów. Ba! Nie przypominam sobie, abym pod którymś z tekstów to sugerowała. A wręcz odwrotnie znajdziesz sporo tekstów zachęcających do poszukiwania w sobie. Nie piszę w roli eksperta od wychowywania dzieci i na ten moment nie mam potrzeby nim zostać. Nie wiem, czy kiedykolwiek będę taką potrzebę miała. To co piszę to MOJA HISTORIA – każdy może ją przeczytać tak jak chce, wziąć z niej to, na co ma ochotę. Dlatego trudno mi się odnieść do pytań: Kto mi dał prawo do pisania o takich ważnych kwestiach jak wychowywanie dzieci? Ponieważ odnoszę się jedynie do własnych doświadczeń i cóż sama dałam sobie prawo do przeżywania mojego życia po swojemu. A to, że inni odnajdują w moich treściach inspirację dla siebie? Wow! To jest niezwykłe i jeszcze bardziej motywuje mnie, aby w dalszym ciągu to SWOJE życie przeżywać maksymalnie uważnie, z pasją i miłością. A to, że dla części osób, mój sposób funkcjonowania w świecie jest niezrozumiały? Wow! To mi przypomina nieustannie o kwestii najważniejszej: wyzbywaniu się ocen i oczekiwań wobec drugiego człowieka. Bo tak długo jak ja oceniam innych, tak długo oni będą oceniać mnie. Tak więc każda lekcja jest cenna, jeśli odważę się przyznać przed sobą samą: że skoro mnie coś boli, dotyka to nie dlatego, że ta osoba mi chciała “dopiec”, ale dlatego, że ten pokój w moim sercu nie został jeszcze wysprzątany.
Czy nie boję się, że Śmieszka będzie miała do mnie pretensje o to, że o niej pisałam?
Naturalnie liczę się, że takie wydarzenie może mieć miejsce. To może być jedna z konsekwencji tej decyzji. Jeśli kiedyś do mnie przyjdzie i powie, że jej się to nie podoba, powiem jej szczerze dlaczego to robiłam z nadzieją, że zrozumie. Natomiast na ten moment wiem, że przez te dwa lata podjęłam już za nią tyle WAŻNYCH decyzji, że ta jest po prostu jedną z nich. Bo kto wie, czy nie przyjdzie za dwadzieścia lat i nie zapyta mnie dlaczego ją szczepiliśmy, dlaczego nadaliśmy jej takie, a nie inne imię, dlaczego wybraliśmy za nią religię? Każdego dnia podejmuję za nią decyzję i jedyne, co mogę zrobić to podjąć je w zgodzie ze sobą na TU i TERAZ. Wiec kiedy przyjdzie powiem jej: Córeczko na tamten moment robiłam to, co uważałam za najlepsze dla Ciebie i dla siebie.
Dlaczego piszesz o TAK prywatnych sprawach?
Tu trzeba by wejść w kwestie znaczenia słowa prywatność. Czym dla mnie jest prywatność? Jest sferą, którą zostawiam wyłącznie dla siebie i moich bliskich. Dlatego na blogu nie ma czegoś takiego jak “prywatne informacje” bo jak je publikuję to one już nie są prywatne, dosyć logiczne, prawda? Więc jak chcę się czymś podzielić z innymi to robię to, a prywatność zostawiam dla siebie. Oczywiście liczę się z tym, że wiele osób ma tę granicę prywatności postawioną wyżej. Ok. Za każdym razem gdy dostaję komentarz: Ja bym nie mogła o takich rzeczach pisać przyjmuję to jako informację od konkretnej osoby, że ona na tę granicę postawioną w innym miejscu niż ja.
No tak, ale przecież pracujesz z innymi mamami i co z Twoimi kompetencjami, doświadczeniem? To już nie jest tylko Twoje życie…
Każda z osób, która ze mną pracuję wie jakie mam doświadczenie i kompetencję. Przedstawiam je w trakcie pierwszego spotkania, które jest bezpłatne. Dlatego decyzję o współpracy podejmujemy razem, kiedy każda zada sobie tyle pytań ile potrzebuje:).
Studiowałam Polonistykę przez pięć lat. Otrzymałam dyplom z wyróżnieniem, który leży zakurzony w szufladzie. Gdyby ktoś przyszedł i zaczął ze mną rozmawiać o literaturze polskiej w wielu obszarach nie miałabym nic do powiedzenia. Informacje, które przyswajałam wyleciały ze mnie jak powietrze, nawet sama nie wiem kiedy i mam z tego powodu sporo kompleksów. Ale dyplom mam. Słowo daje! Mogę wkleić skan! I co z tego, że mam ten papier? Nic.
A coachingiem i pracą ze sobą żyję każdego dnia. Po prostu to jest we mnie nieustannie. Rozwijam się w tych obszarach dla siebie, nie dla certyfikatów i uprawnień. To nie oznacza, że mam cokolwiek przeciwko certyfikatom, oczywiście, że nie. Chodzi mi tylko o to, że one nie są gwarancją, a często zwalniają nas z obowiązku myślenia. Skoro ktoś jej ten papier dał to chyba się zna.
Uwielbiam pisać bloga i bardzo kocham pracę z innymi kobietami, dlatego to robię. Dlatego rok temu postawiłam wszystko na jedną kartę i idę dumnie do przodu. Tak, bo jestem z siebie dumna, bo Emilka kilka lat temu bała się własnego cienia, a dziś bierze odpowiedzialność za swoje życie. Proszę nie mylcie dumy z butą. Każdego dnia doświadczam sytuacji, które przypominają mi, że pokora jest najważniejsza. Pomyślcie o tej mojej dumie w odniesieniu do naszych dzieci: Kiedy zrobiły pierwszy krok i nasze serce rozpierała radość. O tego typie dumie myślę pisząc te słowa. Taka duma towarzyszyła mi gdy dzieliłam się z Wami informacją, że można już kupić moją książkę. Dobrego dnia!
od-planować życie 